Sinds 2018 loop ik fanatiek mee met obstakelruns. Obstakelruns zijn voor mij de perfecte combinatie van hardlopen, kracht, techniek en natuur. Maarja, door de uitbraak van Corona zijn ook al deze wedstrijden afgelast. Tot nu toe! Afgelopen zaterdag deed ik weer voor het eerst sinds 7,5 maand mee aan een wedstrijd. Een goed moment om te kijken of mijn trainingen zin hebben gehad!
Verschillende evenementen leken door te gaan in het najaar van 2020. Maar, ik was nog wel een beetje huiverig met het kopen van een ticket. Dat bleek ook niet onterecht te zijn aangezien ook bijna al deze evenementen weer werden afgelast. Toen bleek dat Mud Masters Biddinghuizen toch echt door zou gaan heb ik nog snel een ticket gekocht.
Op de dag zelf moesten we weer als vanouds vroeg opstaan, omdat mijn race al om 09:00 uur zou beginnen. Mijn wekker ging om 05:30 uur, een halfuurtje eerder dan die van Michelle. Sinds ik tijdens een race een tweede keer mocht genieten van mijn ontbijt, ben ik extra voorzichtig geworden met het uitzoeken van mijn eten en het moment dat ik het nuttig. 06:00 uur, 3 uur voor de start, was ik klaar met eten. Nog even snel mijn tas ingepakt en om 06:45 uur in de auto naar Biddinghuizen!
Eenmaal aangekomen stond ons een kleine wandeling naar het evenemententerrein te wachten. Tijdens het wandelen begon het race-gevoel langzaam te komen. Wegens Corona was het advies om omgekleed naar het terrein te komen. Achteraf kwam dit best goed uit, aangezien we door een lange wachtrij voor de entree niet veel tijd meer over hadden. Alles op het evenemententerrein was verrassend ruim opgezet. De organisatie had overal goed rekening gehouden met alle veiligheidsvoorschriften. Tas weggebracht, een paar minuutjes warmgelopen en snel het startvak ingedoken.
Ook in het startvak was er ruimte genoeg om 1,5 meter afstand te houden. We deden met het hele startvak een warming-up, waarna het startschot werd gelost door de burgemeester van Dronten. Met misschien 150 man, verdeeld in meerdere groepen, liepen we 21 kilometer aan modder, water en obstakels tegemoet.
Ik probeerde direct na het startschot in de kopgroep te komen, wat tot mijn verbazing vrij gemakkelijk lukte. Ik was niet van plan de eerste man uit het oog te verliezen en zou zo lang mogelijk aangehaakt blijven. Ik had immers niet voor niks zo hard getraind. Na ongeveer 2 kilometer heb ik toch maar besloten de snelste heren te laten gaan. Dit tempo zou ik geen halve marathon vol gaan houden.
Stukje bij beetje liet ik steeds meer obstakels en kilometers achter me. Het ene obstakel was uitdagender dan het andere, maar ze hadden allemaal één ding gemeen: ze haalden me uit mijn hardloopritme. 10 kilometer op weg en ik nam mijn tweede gelletje. De race begon al wel zijn tol te eisen, maar ik zou dit tempo waarschijnlijk wel vol gaan houden. Tijgerend, sjouwend en glijdend werd de nog af te leggen afstand steeds korter. Toen ik nog 4 kilometer te gaan had, begon ik mijn bovenbenen goed te voelen. De race moest niet heel veel langer gaan duren. Gelukkig kreeg ik enkele mensen in het vizier die ik in het begin van de race moest laten gaan.
De laatste paar obstakels vielen me zwaar. Gelukkig bleef ik alle obstakels in één keer halen waardoor ik geen penalty’s hoefde te doen. Ik haalde nog iemand in, deed de laatste carry (een obstakel waarbij je iets moet sjouwen) en liep op het finale obstakel af. Ik duwde mezelf de Pipe Runner over en rende onder de finish boog door! Mijn horloge gaf 22,4 kilometer in 2 uur en 1 minuut aan. Met dit resultaat haalde ik een 7e plaats bij de mannen, een resultaat waar ik trots op ben!
Mud Masters, ik heb ervan genoten om weer te racen. Het evenement was goed georganiseerd. Hoewel de obstakels misschien iets minder technisch waren dan ik gewend ben, was het wel weer ontzettend leuk! Ik kom zeker eens terug als het RIVM dit toelaat!